her yanımda aynalar. kendimi görmeye çabalıyorum. kafamı kaldırıp yanıma baktığımda gördüğüm çirkin şişman bi surat. bir yastıktan farksız. arkanı dayadığın, üzerine oturduğun bir yastık. bel ağrısına iyi gelen cinsten de değil üstelik. kılıfına kahve dökülmüş, pis pasaklı. değiştirmeye kimse yeltenmiyor bile. birinin makyajı akmış. dandik rimel kullanırsan böyle olur kızım. aslında rimelden mi yoksa peşinden koşturduğun hayat mı böyle üzen. olsun. sen yine de kullanma onlardan, kömürden mi ne yapılıyormuş. yazık yüzüne gözüne gencecik tenine.
gencecik ruhuma yazık. genç mi? nerden baksan 45 varım bu aralar.
aynalara bakamaz oldum. çok gerçekler, tam da görmek istemediğim şeyler. ben onlara bakarken onlardan da bana milyonlarca göz bakıyor. beni görüyorlar. kendimi görüyorum. en istemediğim şey.
ağlara dolanmışım, yünlere dolanmşım, iplere dolanmışım. iplere tutunmuşum, ağlara tutunmuşum, yünlere tutunmuşum. anneannem eğiriyor beni yavaş yavaş, sonra özenle şişine atıyor ilmekleri. başlıyor örmeye. ha babam de babam örüyor. fark etmiyor bile beni nasıl hırsla bağladığını. dolanmıştım işte çözülemezdim, yine aynı ipler boğazımda düğümlenen. yine aynı ağlar ayağıma dolanan.
